اثر شش هفته تمرین هوازی و بی تمرینی بر شاخص های خطر متابولیک، عملکرد حافظه و bdnf پایه سرم مردان میان سال غیرفعال

چکیده فرضیه و هدف: شامل بررسی اثر تمرینات هوازی و بی تمرینی بر عوامل خطر متابولیک، عملکرد حافظه و bdnf در مردان میان-سال غیرفعال بود. مواد و روش ها: تعداد 21 نفر آزمودنی سالم (سن: 78/4±34/56 سال، قد: 067/0±7/1 متر، وزن: 13/12±79/75 کیلوگرم و 76/2±78/25 کیلوگرم بر مترمربع) و 21 نفر آزمودنی داوطلب مبتلا به سندروم متابولیک (سن: 12/8±12/58 سال، قد: 068/0±72/1 متر، وزن: 46/12±81/84 کیلوگرم و 57/3±49/28 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی در چهار گروه شامل سالم تمرین(he)، سالم کنترل(hc)، سندروم متابولیک تمرین(me) و سندروم متابولیک کنترل(mc) گنجانده شدند. گروه های me و he، پس از انجام شش هفته تمرین هوازی با شدت %70-60 از mhr، شش هفته بی تمرینی را تجربه کردند. درمراحل پیش آزمون، پایان تمرین و پس از بی تمرینی، آزمون های عملکرد حافظه کوتاه مدت و میان مدت و همچنین خون گیری(برای اندازه گیری میزان bdnf و انسولین سرم و مقدار گلوکز، tg و hdl پلاسما) انجام شد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با سطح اطمینان 05/0تحلیل شدند. یافته ها: در گروه me، به دنبال تمرین هوازی اکثر شاخص های خطر متابولیک بطور معنی داری بهبود یافت، ولی پس از دوره بی-تمرینی، دورکمر و مقدار قندخون ناشتا به سطوح اولیه برگشتند(05/0>p). تمرین در گروه he نیز باعث کاهش دور کمر و تری-گلیسرید شد که این اثرات نیز در دوره بی تمرینی ماندگار نبودند (05/0>p). امتیاز z کل سندروم متابولیک پس از تمرین در هر دو گروه کاهش معنی دار یافت، ولی پس از بی تمرینی، این کاهش هنوز در گروه he باقی بود(05/0>p). عملکرد حافظه کوتاه مدت و میان مدت فقط در گروه he در پاسخ به تمرین افزایش یافت (05/0>p). تمرین باعث افزایشbdnf پایه در گروه he و کاهش آن در گروه me شد که این اثرات نیز در دوره بی تمرینی محو شدند (05/0>p). نتیجه گیری: این یافته ها از آثار مثبت ارتقا و حفظ آمادگی بدنی بر سندروم متابولیک و عملکرد حافظه حمایت می کنند. واژگان کلیدی: تمرین هوازی، بی تمرینی، سندروم متابولیک، bdnf، عملکرد